این تصویر روح را می‌تراشد. اینجا کوبانی است. و این مادر، با بندِ طناب گونه لباسش، دستِ فرزندانش را بسته. به خودش بسته. تا جگرگوشه‌هایش در مسیر ِ سختِ گریز به کردستان ترکیه، گم نشوند. جا نمانند. کشته نشوند. تا سرنوشتِ «عزیز ِشنگال» اینبار در کوبانی و برای فرزندان او تکرار نشود. اینان آواره نیستند. به آن سوی سرزمین خودشان می‌روند. و این مادر که از چهره‌اش انباشتِ رنج‌های یک ملت را می‌توان دید، شاید هر لحظه به کودکانش می‌گوید: نازنینانِ من! بگذارید دست‌هایتان را محکم به جسم و جانم ببندم! ما می‌رویم؛ اما آواره نیستیم. از من فاصله نگیرید. دور نشوید. «از آغوش ِ من جدا شوید، هر کجا روید، پناهنده‌اید».
دفتر نخست‌وزیری ترکیه اعلام کرد که در روزهای گذشته دست‌کم ۴۵ هزار کرد اهل سوریه شهرها و روستاهای خود را ترک و به مرز ترکیه پناه آورده‌اند. این آوارگان با پیشروی نیروهای گروه تروریستی "دولت اسلامی" برای حفظ جان خود ناچار به فرار شده‌اند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر