تجزیه طلب!!!

مردمانی از دور، حرکات موزون و ناموزون کوردها را می‌بینند. صدا و ساز و آوازشان را اما نمی‌شنوند. فکر می‌کنند دیوانه شده اند. نیچه راست می‌گفت: «وقتی صدای موسیقی را نشنوی، من رقاص را دیوانه می‌پنداری».
وقتی «مصیبت کورد بودن» را نفهمی، وقتی مرگ یک انسان، نتواند به اندازه گاز گرفتن یک انسان دیگر تو را تکان دهد، شیون و بغض و اعتراض مردمان دیگر را نمی‌توانی بفهمی. تجزیه طلبی، برخلاف تصور موجود، تجزیه خاک نیست. تجزیه اشک و تجزیه درد و تجزیه احساس است. آنانی که می‌گویند: «اعدام‌ها را بزرگ نکنید»، آنانی که می‌گویند: «حقشان است، اعدامشان کنید ؛ همه آن‌ها، جزیره ای مستقل تشکیل داده‌اند. آن‌ها تجزیه شده‌اند. اشک و درد و احساسشان را بدون هیچ رفراندومی، از ما جدا کرده‌اند.